Over 10 years we helping companies reach their financial and branding goals. Onum is a values-driven SEO agency dedicated.

CONTACTS

Disgenoten

Disgenoten

Eindelijk, na ruim anderhalf jaar was het begin oktober zover: onze vriendengroep ‘club Winterswijk’ zou weer bij een van ons thuis samenkomen. Vier keer per jaar treffen wij elkaar om onder het genot van drank en spijs bij te praten over van alles en nog wat. De groep ontstond toen drie van ons gezamenlijk met de auto tussen Winterswijk en Doetinchem pendelden voor hun opleiding tot meester/juf. Dat was in de tijd dat het vak nog enig aanzien kende en leerkrachten behoorden tot de notabelen van een zichzelf respecterende gemeenschap. Heel lang geleden dus.

Eindelijk, na ruim anderhalf jaar was het begin oktober zover: onze vriendengroep ‘club Winterswijk’ zou weer bij een van ons thuis samenkomen. Vier keer per jaar treffen wij elkaar om onder het genot van drank en spijs bij te praten over van alles en nog wat. De groep ontstond toen drie van ons gezamenlijk met de auto tussen Winterswijk en Doetinchem pendelden voor hun opleiding tot meester/juf. Dat was in de tijd dat het vak nog enig aanzien kende en leerkrachten behoorden tot de notabelen van een zichzelf respecterende gemeenschap. Heel lang geleden dus.

Door: Bart Iking

Na verloop van tijd breidde het gezelschap zich uit tot vier echtparen; door de jaren heen veranderde de samenstelling een enkele keer, maar de hechtheid heeft er nooit onder geleden. Nieuwe leden werden met liefde en open armen ontvangen; de laatste jaren is ons cluppie gelukkig stabiel. Ondanks de gemeenschappelijke (onderwijs)achtergrond van zes van de acht is het in vele opzichten een bont gezelschap: garantie voor uiteenlopende meningen en boeiende gesprekken.

De ene keer worden de gasten verblijd met een zelfbereide maaltijd, de andere keer met goed verzorgde warme en/of koude hapjes: de inwendige mens komt niets tekort, op drank wordt nooit bezuinigd!

Lief en ik verheugden ons op het weerzien, we besloten om praktische redenen – de wijn zou immers, zoals altijd, rijkelijk vloeien – met de benenwagen te gaan. Onderweg vroeg ik mij af hoe de begroeting zou verlopen. Ik nam mij voor deze te beperken tot een eenvoudige, maar welgemeende boks; tot de invoering ervan had ik er nog nooit van gehoord. De traditie van drie loze zoenen – vaak verdwijnt de kus met aangedikte smakgeluiden in het volstrekt luchtledige – hoeven van mij niet meer terug te komen. Ik herinner mij het moment dat een tante erop stond door mij gezoend te worden: ik deinsde achteruit, probeerde mijn arm gestrekt te houden om de kleffe hap onmogelijk te maken. Helaas tevergeefs, met een ferme ruk trok ze mij meedogenloos naar zich toe, boog als een riet voorover om de nietszeggende, onsmakelijke welkomstzoen te claimen. Oh jakkiebah!

Bij binnenkomst bleken de anderen er gelukkig net zo over te denken. Heeft het vermaledijde virus toch iets goeds opgeleverd.

Deze keer werd er gedineerd; het niveau rechtvaardigt deze culinaire term. Behalve voor de koks die immers altijd paraat moeten staan, wordt er nooit aan tafelschikking gedaan: bij binnenkomst gaat eenieder ergens aan de mooi gedekte tafel zitten, wordt naar de kleur van de wijn gevraagd (rood is favoriet) – alleen de Bob in het gezelschap doet het de hele zitting zonder klagen met een glas water of frisdrank – waarna het feestje kan beginnen.

De onderwerpen van gesprek kennen een bijna vast stramien: uiteraard wordt langdurig uitgeweid over de triestheid van het onderwijs, er wordt stevig geklaagd over de ontwikkelingen binnen ons vak, de zwaarte ervan, de salariëring, het tekort aan leerkrachten, het gedaalde niveau. Kinderen en kleinkinderen zijn, evenals pensioen, alweer enige tijd vaste gasten aan tafel; dit keer werd natuurlijk ook gesproken over Corona, vaccinaties en de uiterst dubieuze rol van enkele politieke leiders bij de (in)formatie. En passant vertelde de gastheer dat hij vanwege hun volstrekte ongeloofwaardigheid bij volgende verkiezingen niet zou gaan stemmen. Dat deze bescheiden en alleszins redelijke man zo’n besluit heeft genomen is wellicht symptomatisch voor het toegenomen wantrouwen tegen de overheid.

Na een paar flessen wordt de stemming joliger, de sfeer uitbundiger, de onderwerpen lichter. Oftewel: ‘stemming stijgt, niveau daalt’. 

Dit keer begon de jubel toen een van de disgenoten vertelde dat zij thuis beschikten over een heuse massagetafel: het startsein voor grote hilariteit en bulderende lachsalvo’s. Zinnenprikkelende hinten, ondeugende zinspelingen, spitsvondige kwinkslagen vlogen in hoog tempo over tafel: schuddebuikend en met tranen in de ogen begonnen we aan het heerlijke dessert. Heel even was er geen virus, Corona, mondkapje, anderhalve meter afstand of lockdown, heel even voelden we ons helemaal vrij.

Na de lange, eenzame tijd met nare, beperkende maatregelen waaronder het hele land gebukt ging en wij elkaar niet hadden gezien was dit een avond van weerzien, lekker eten, goede wijn, maar vooral gezelligheid en samenzijn. Het leek wel kerst. Alleen de boom, stal en kaarsen ontbraken.

Fijne feestdagen!

 

info: HOME
ARTIKELEN
2021
DECEMBER
DISGENOTEN